İçimdeki boşluğa düşmemek için,ona uzattığım eli bir süre sonra geri bıraktı.Sadece boşluktan kurtulmak için değildi onu istemem.Her şeyi itinayla mahvetmeyi başarsam da onu öyle benimsemiştim ve varlığına alışmıştım ki.Yarım değildik belki ikimiz de ama bu birlikte güzel bir bütün olmayacağımız anlamına da gelmiyordu.Ama olmadı.Bekledim,o burda olmasa da bekledim.Benim varlığımı inkar etmeye çalışması,varlığımı yok etmez sonuçta.Öyle değil mi?Hem bir filmde şöyle bi replik vardı: “Parmak izlerimiz dokunduğumuz hayatlardan silinmez.” En ufak bir iz kalmışsa hani,belki..Peki umut etmek?Hayır.